Aquí os dejo la publicación de tres microrrelatos en gallego, no muy pulp, pero que me apetece compartir

No soy partidario de concursos —sobre todo si hay dinero de por medio—, ni tampoco me gusta escribir ciñéndome a unas normas, creo que es algo que va contra natura; no obstante…, siempre se puede hacer una excepción. Me refiero al X Premio Carlos Casares de microrrelatos organizado por el Liceo de Ourense, mi ciudad, y siendo así, decidí participar. Según las bases del concurso se podían presentar hasta un máximo de tres trabajos por autor, de temática libre y con un tope de 1500 caracteres (sin contar espacios). Aquí lo más goloso sin duda es el premio (único) de 1500€, es decir, a euro por caracter, casi nada. Si tienes la idea, un microrrelato se escribe un santiamén. Quizás lo peor sea el hecho de tener que andar contando las palabras (bueno, eso lo hace el word), pero en fin, las normas son las normas (aproximadamente hablamos de una carilla a doble espacio). Ayer, día 27 de mayo conocimos al ganador, Rafael Laso Lorenzo (ingeniero y escritor natural de Xinzo de Limia y residente en Vigo, con varias novelas ya publicadas), por su obra titulada “Amor de monicreques”, y desde aquí le felicitamos (más info). Una vez concluido el concurso, y puesto que hoy no tengo ninguna entrada mejor para esta web —y sin que sirva de precedente—, publicaré las tres obras con las que he participado. Son tres microrrelatos en gallego, y de pulp tienen bastante poco, pero en fin… Estos son: 1) Xaque mate (una reflexión sobre la vida y la muerte tomando como punto de partida un viejo proverbio); 2) ¡Adiante, meus valentes! (mi preferido) 3) A carraxe dun cheirume (un claro homenaje a Carlos Casares, pero totalmente fallido; este microrrelato estuve a punto de no presentarlo).

XAQUE MATE

©Emilio José Iglesias Fernández

Mentres a cálida melodía dun clarinete a pe de rúa colábase no seu salón, tentando de aloumiñalo, don Xosé achegouse a un vello sofá; un deses con orellas e que xa tiña tantos anos coma el. Antes de facelo colleu un sobre, e colocouno de canto sobre o taboleiro de xadrez, xusto entre a torre e o rei de brancas, aínda enrocados, agardando. E antes de caer no regazo do sofá, serviuse unha copa de coñac.

Entón pensou nese sofá e nos mobles que tiña o seu redor, pensou en tódalas súas posesións, e entón decatouse que cando morrese non tería ninguén a quen deixarllas.

Tralo coñac, o vaso caeu rodando sobre a moqueta, e tras el un par de bagoas xa caducas, case enxoitas.

De mozo fixera moitos cartos nos mercados de valores. Eran outros tempos, mais tranquilos, non como os de agora. El era un home doutro tempo, e neste xa non tiña sitio.

A soidade, fiel compañeira, tamén o abandonaría, e nin sequera a ela podería deixarlle as súas pertenzas. Todo perderíase en mans descoñecidas, todo.

E a melodía do clarinete continuaba aloumiñándoo, e entón pensou nese clarinete. Tódalas tardes o escoitaba, pero nin sequera sabía de onde viña un son tan fermoso, un son que agora sentía diferente.

Seguiu pensando, sufrindo. Non sabía qué facer. Non podía facer nada. Tiña cartos, tiña poder, pero non tiña nada.

Ergueuse, colleu unha fermosa caixiña de madeira, achegouse ó taboleiro, e varreu para dentro dela todas as pezas, xunto có sobre. Antes de poñerlle a tapa, o último raíño de claridade deixou entrever o selo do Sergas, agora soterrado entre alfís, peóns e cabalos, brancos e negros, soterrados para sempre.

E entón pensou: «cando chega o final da partida, todas as pezas volven por igual, sen diferenzas, todas volven a mesma caixa».

¡Adiante, meus valentes!

©Emilio José Iglesias Fernández

—¡Quero unha metralladora do 50 nese petouto, e quéroa para onte! —berraba o tenente Buller.

—¡Señor! —replicou o sarxento Williams—. ¡Estanos esmagando! ¡Deberiámonos retirar agora mesmo...! ¡É unha masacre!

—¿Baterse en retirada...? ¡Endexamais! ¡Temos que resistir! As ordes son defender a posición, ata a derradeira pinga de sangue.

—¡Señor! —interveu o oficial de comunicacións—. Non podo contactar, a radio está feita unha merda.

—¡Tenente —insistiu o sarxento—, sen reforzos non poderemos aguantar moito máis! ¡Achégase unha columna de panzers..., e vannos dar polo cu!

—¡Raios! —maldiciu o tenente.

—¡Mirade aló! —gritou emocionado un fusileiro mentres sinalaba un barco pirata achegándose a toda vela e rompendo as liñas inimigas.

—¡Abride as troneiras! ¡Preparade os canons! —gritaba o capitán Barbanegra, repartindo ordes, a babor e a estribor.

Namentres, polo sueste...

—¡A carga! —Ordenou a toque de corneta un tenente do sétimo de cabalería, un tanto despistado e que aínda non tiña moi claro a que bando prestarlle os seus servizos.

E xusto entón, canda a liorta atopábase no momento decisivo, xusto cando estaba a piques de entrar en escena un destrutor espacial, entre bufos, e alentado polo buligar dun axóuxere, foi entón, nese preciso intre...

—!Lucas, recolle os xoguetes..., agora! ¡E ven xantar!

—¡Un segundiño! —dixo, e logo rexoubou: «¿Recollelos? Hai veces en que unha nai non se decata do que está a dicir. O mundo está en perigo; alguén ten que salvalo, e iso é cousa de Lucas... ¡non hai tempo que perder! ¿Por qué as nais non son quen de entendelo...? ¡Por Deus...!, a miña nai non é consciente... ¡Rapaces, polo de agora a batalla queda en pausa! Seguimos de contado...»

A carraxe dun cheirume

©Emilio José Iglesias Fernández

Xamais se soubo de onde viña. Uns dicían que era o alento dun dragón; outros que non era cousa deste mundo, e outros que non eran máis ca contos cos que meter medo os rapaces; mentres que os máis chistosos chanceaban dicindo que aquilo era o flato do demo.

Sexa o que fora, falábase dun cheiro arrepiante; un cheiro que chegaba sen avisar. Nada mais ulilo, deseguido consumábase a fatalidade, pois homes e mulleres toleaban, mentres os seus miolos convertíanse en fosfatina, pouco a pouco, sen que se desen conta.

Era un raro cheirume que percorría o planeta, de un lado para outro. Viaxaba rápido, a golpe de vento, levando consigo a soidade, o sufrimento, a morte, e disto sábese dende que o home tivo a capacidade de perpetuar as súas lembranzas.

Sempre chegaba de súpeto. Ninguén podía velo vir; non tiña cor, nin tampouco forma, e ademais gustáballe viaxar na escuridade.

As lendas contan como pobos enteiros foron arrasados o longo da historia, tamén se fala de barcos a deriva sen tripulación..., seica houbo xente co perseguiu, pero o final sempre desaparecía sen deixar mais rastro cun regueiro de morte e desesperanza.

Era un vento que viaxaba só...

Era un vento ferido.

NOTA: Estos tres microrrelatos puedes encontrarlos publicados en papel aquí: Relatos Pulp Magazine 1